Diabeł w obrączce. Nie taki diabeł straszny. Tom 4

Czekałam i czekałam na ten tom! Tak bardzo kocham te diabełki…

„- Powiedziałaś kiedyś, że jesteś jak motyl, który nie potrafi zostać dłużej w jednym miejscu.

- Może potrzebowałam tylko bezpiecznego miejsca do wylądowania?”

Pokochałam Keeley od samego początku. Jej niewyparzony język, dystans do siebie, ripostę w każdej sytuacji, i to dobre serduszko, które jest schowane pod maską wrednej jędzy. Graham również skradł moje serce, na pozór sztywniak, którego interesują tylko liczby, matematyka i praca. To połączenie to mieszanka wybuchowa, ale dawno się tak nie uśmiałam czytając jak nawzajem wbijali sobie szpileczki.

„- Już jestem znudzona więc musisz być Grahamem. - Wyciągam do niego dłoń.

- A ty jesteś nieuprzejma i pijana w południe, więc musisz być Keeley- odpowiada z uśmiechem”.

Nie pytajcie, która część podobała mi się najbardziej… po głębszej refleksji odpowiedź jest tylko jedna- wybieram wszystkie.

Jeśli jakimś cudem (?!) nie znacie twórczości autorki ani tych Diabełków to serdecznie Wam polecam! Must have dla miłośniczek dobrych romansów. Nie można się od niej oderwać nawet na chwilę! Jest moment w którym obawiałam się, że moje serce może tego nie przeżyć, autentycznie! Były momenty gdy miałam ochotę komuś coś zrobić, ale i takie w których zalałam się łzami… cały wachlarz emocji. Z czystym sumieniem podpisuje się pod nią, jestem w niej zakochana!

Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to dla mnie osobiście problem z którym borykał się Graham był zbyt wyolbrzymiony, owszem było to traumatyczne, ale nie sądziłam, że aż tak może wpłynąć na jego życiową decyzję. Może zbyt mocno autorka chciała pokazać, że jest to coś baaaardzo strasznego, a wyszło jak wyszło- i tak, i tak SZTOS!

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.